Gurbet,
insanı yaralayan, içini durmaksızın kanatan gizli bir yaradır. Yaşamayan
anlamaz derler ya, işte öyle bir şey… Gurbet, vatanından uzakta canından, malından,
ailesinden, sevdiğinden, dostlarından vazgeçen gurbetçinin gözlerindeki yaştır.
Memleketten gelen bir haberdeki heyecandır. Hani memleketten bir dost gelir,
onu sıkıca kucaklarsınız ya ‘’ Kardeşim, sen bizim oralar kokuyorsun diye
solursunuz ya havayı’’ Hani memleketin birinde bir Leyla Mecnun’a, Mecnun Leyla’ya
hasrettir.
Vatanından uzakta canlarından geçenler vatanına hasrettir. Görme
engelli biri görmeye hasrettir. Aslında insanlık aleminin dünyaya gelişi bir
Cennet hasretliği değil midir zaten? Hz. Adem ile Hz. Havva Cennetten kovulup
geldiklerinde Cennet’in hasretiyle bir gurbetlikte değiller miydi? Bu yüzden
bizim Cennet’e hasret duymamız, oraya girmek için çabalamamız bir gurbetlik
değil midir? Gurbette her şey farklıdır. Acı da farklıdır, ölüm de. ‘’Hastane önünde
İncir Ağacı’’ türküsü bunun bir göstergesidir. Ve gurbet, bir bebeğiniz oldu
dediklerinde ‘’Toprağım’’ diye bir tebessüm olur ya dudaklarda, hani
kilometrelerce öteden bir mendilde bir gül kurusu verirler elinize, işte o an
yüreğinizde duyduğunuz sızıdır. Hasret ise gurbetliğin insan ruhunda kalan
yarısıdır. ‘’Yüksek Yüksek Tepelere’’ adlı türkümüz ailesine hasretle yaşayan
bir kızın gurbetliğinin en acı ve yakıcı yanını anlatır bizlere. Refik Halit
Karay gibi birçok yazar ve şairimizin de en vazgeçilmez konusudur gurbet. Gurbetteyken
hasret duyulanı hatırlatan, ondan haber getiren her şey kıymetlidir.
Eskici hikayesinde
olduğu gibi Hasan, nasıl aynı dili konuştuğu eskici ile karşılaştığında, eskiciden
ayrılmak istemedi. Nasıl ki Mecnun Leyla’nın mahallesinden gelen köpeği sevip, okşadı.
’Sen Leyla’mın yanından geldin ‘ diyerek ona değer verdiyse hepimiz için hasret
olduğumuz şeyi bize hatırlatan her şey kıymetlidir.
Serol TEBER adlı bir Psikiyatrist yaptığı
‘’Göçmenliğin Psikolojiye Etkileri’’ adlı araştırmasında ilginç sonuçlar elde
etmiştir. Üniversite okumak için köyünden şehir merkezine gelen delikanlı
birkaç ay için de hastalanıyor ve yapılan tedavilere cevap veremeyecek kadar
durumu ağırlaşınca mecburen köyüne gönderiliyor ve 2 hafta içerisinde o kişi
iyileşmeye başlıyor, çünkü artık hasret duyduğu toprağına kavuşmuştur ve acısı
dinmiştir. Buradan anlaşılıyor ki gurbette olanın hasret duyduğuna kavuşması
bir ilaçtır, dermandır.
Ben ise
sizden farklı bir gurbetteyim. Sonradan görme yeteneğini kaybeden biri olarak, görebildiğim anlara, görebildiğim
sevdiklerime, görebildiğim ağaçlara hasretteyim.
Görebilmenin gurbetindeyim.
